Czas otyłości i braku aktywności - konsekwencje dla ludzkośc

Michael Gaziano w artykule opublikowanym na łamach JAMA przedstawia losy ludzkości z perspektywy epidemiologicznej. 

Najdłuższy okres w dziejach ludzkości to czas epidemii i głodu, trwający praktycznie do XIX wieku. Średnia długość życia wynosiła wówczas około 30 lat z powodu panującego powszechnie niedożywienia i chorób infekcyjnych.

Drugi okres związany z poprawą warunków sanitarnych i początkiem rozwoju higieny, powiązany z rozwojem industrializacji skutkował spadkiem znaczenia chorób infekcyjnych. Przemiany te następowały pod koniec XIX wieku i na początku wieku dwudziestego. Zaczęły się wówczas rodzić warunki sprzyjające pojawianiu się chorób takich jak nowotwory i choroby układu sercowo-naczyniowego, stanowiących epidemię XX wieku.

Faza ta przeszła płynnie w następną, współczesną fazę. Współczesny tryb życia stwarza kolejne zagrożenia, lawinowo narastające w ostatnich dwudziestu latach. Są to otyłość i brak aktywności fizycznej oraz ich wszelkie skutki metaboliczne. 

Niewątpliwie zjawiska te zagrożą przewidywanemu wydłużaniu życia i pogorszą jego jakość, już nawet wcześniej niż u jego schyłku. Jako przykład autor przytacza zjawiska obserwowane w populacji amerykańskiej. W latach sześćdziesiątych w USA nadwagę stwierdzano u 31,6% osób dorosłych, a otyłość u 13,4%. Obecnie nadwaga dotyczy 35%, a otyłość 33% populacji dorosłych. 

Otyłość skutkuje olbrzymią ilością schorzeń o charakterze przewlekłym i bardziej upośledza jakość życia niż palenie papierosów i nadużywanie alkoholu. Niestety problem ten obejmuje także populację dzieci i młodzieży. U dzieci w wieku szkolnym i nastolatków częstość występowania otyłości, definiowanej jako masa ciała powyżej 95 centyla szacuje się na 17%. 

Zapobieganie otyłości wszelkimi sposobami staje się wyzwaniem naszych czasów, w innym wypadku czeka nas epidemia chorób metabolicznych, chorób układu sercowo-naczyniowego i finalnie wtórne skrócenie przeciętnego okresu